Część trzecia, Sonata

Klumhof, czerwiec 1940 roku.

Padał deszcz. Czekałem na swój przydział jedzenia. Czy raczej tego, co z założenia miało nim być.

- Co, żydowska kurewko? W domu nie było takiego dobrego żarcia, nie?

Jeden z niemieckich dowódców napluł do miski mężczyzny stojącego przede mną. Nie zwracałem uwagi na to, co się wokół mnie działo. Zobojętniałem, pozbawiono mnie jakichkolwiek ludzkich uczuć. Dostałem swoją porcję i usiadłem przy jednym z chybocących się stolików w kantynie.

- Ładny mamy dzisiaj dzień, nieprawdaż? – Zapytał mnie oficer Baumhoff, jak poznałem go
z plakietki.

- Oczywiście, panie oficerze. – Odpowiedziałem cicho.

- A nikt cię, kutasie, nie nauczył, że nie wypada siedzieć na dupie jak rozmawiasz z ważniejszym? – Walnął mnie kolbą pistoletu w skroń. – A teraz jeszcze raz! Jaki mamy dzisiaj dzień?

- Ładny, panie oficerze. – Powiedziałem tak głośno, jak pozwał mi zesztywniały język.

- Pójdziesz z nami, żydku. Ktoś bardzo ważny przyjechał zobaczyć, jak się
 sprawujecie. - Chwycił mnie za łokieć i brutalnie poderwał do góry. – Nie bój się. Nie będziesz sam. Jesteś w grupie wybranych.

Musiałem pójść z nimi, czy chciałem czy nie. Zostawiłem kromkę chleba na stole i popatrzyłem na nią tęsknym wzrokiem. Nie czekała długo, zanim znalazła nowego właściciela.

Oficer Baumhoff wyprowadził mnie na główny plac. Na środku zebrana była spora grupa więźniów. Przed nimi stali oficerowie i dowódcy. Jeden z nich wyglądał wyjątkowo paradnie. Wywnioskowałem, że musi być z bliższego otoczenia Wodza. Baumhoff wepchnął mnie w tłum wychudzonych ojców, braci, mężów. Sam nie wyglądałem najlepiej, nie było to dla mnie bynajmniej sprawą wysokiej rangi.

- Kochani żydzi! – Przemówił dowódca, który na kantynie pilnował przydziału posiłków. – Mamy dzisiaj zaszczyt gościć niezwykle ważną osobistość. Pan Alexander Heckmann przyszedł zobaczyć, czy się czegoś nauczyliście przez ten krótki pobyt w naszym ośrodku rekreacyjnym. – Wszyscy zaśmiali się głośno, a dowódca był wyraźnie ucieszony tak entuzjastyczną reakcją.

 Jednak się spotkaliśmy. Alexander się nie zmienił. Nadal miał poważny wyraz twarzy i smutne oczy. Ciekawe, czy jego uśmiech jest taki, jak był kiedyś.

- A ty, coś taki zamyślony? – Jeden z nich ruszył w moim kierunku, powłócząc nogami od niechcenia. – Wystąp!

Posłusznie wykonałem rozkaz. Stanąłem przed nimi i utkwiłem spojrzenie w Alexandrze. Chciałem, żeby dał mi najmniejszy znak, że mnie pamięta. A on uporczywie uciekał przed moim wzrokiem.

- Panie żydku! Dlaczego tak się pan, kurwa, gapi na pana Heckmanna? – Wrzasnął któryś z obstawy oficerów.

Nie miałem zamiaru nic mówić. Każda odpowiedź byłaby zła.

- Teraz zgramy w loterię!

Każdy wiedział czym jest owa loteria. Instynktownie ustawiliśmy się w rzędzie i czekaliśmy. Nigdy nie myślałem, co się stanie. Nie miałem nic, co mógłbym stracić. Jedyny powód, dla którego codziennie się budziłem stał przede mną, ale był nieosiągalny.

- No, ścierwa! Pod ścianę!

Ledwo odrywając stopy od ziemi przesunęliśmy się pod ceglany mur.

- W tył zwrot!

Odwróciliśmy się. Oparłem czoło o cegły pokryte warstwą zaschniętej krwi.

- Czekajcie, czekajcie. – Słyszałem, że którys z nich zaczął przechadzać się szurając obcasami. – Ładnie to tak, skurwysyny, stać z wypiętą do nas dupą?

Padł pierwszy strzał. Mężczyzna stojący koło mnie nie żył. Będę następny.

- Numer 9874. Wystąp!

To mój numer.

Wolno odwróciłem się twarzą do sztabu i wyszedłem krok przed szereg.

- Ty, żydzie dostąpisz zaszczytu zakończenia swojego marnego żywota z ręki pana Heckmanna. – Baumhoff  ukłonił się nisko przed Alexandrem. Nigdy nie myślałem, że jego dłoń, która niedawno trzymała moją, zaraz naciśnie spust. – Masz jakieś ostatnie życzenie? Może pożegnalna piętka chleba, co?

Znowu salwa gromkiego śmiechu. Chciałem myśleć tylko o tym, jak bardzo kocham Alexa. Nadal go kocham.  Zrobiłem jeszcze kilka niepewnych kroków w jego stronę. Dzielił nas dystans wyciągniętej ręki. Uniosłem głowę , żeby spojrzeć na jego twarz.

- Alexandrze, kocham cię. – Szepnąłem. Spierzchniętymi ustami ucałowałem jego gładkie wargi.

Zimna lufa pistoletu dotknęła mojego czoła. – Nie oczekuję, że będziesz mnie pamiętał. – Jego ręka drżała.

- Ciągnij, kurwa, za ten spust!

Padł strzał. Zlała mnie fala zimna. Nie czułem bólu.

Byłem szczęśliwy, że to On mnie zabił.

~*~

Dwa dni później, posiadłość Heckmannów.

Zostałeś sam. Nie masz odwagi prosić Boga o przebaczenie. Nawet on, Wszechmogący Ojciec, wypiera się ciebie.

~*~

Krążyłeś bez celu po pokojach. Ojciec i matka umarli, dom stał pusty. Nie było nikogo, kto mógłby się nim zająć.

Myślałeś, gdzie po śmierci idą ludzie dobrzy, a gdzie źli. Myślałeś,  gdzie On poszedł.

Wszedłeś po schodach na piętro. Pchnąłeś lekko drzwi swojej sypialni. Zawiasy szczęknęły. Nieśmiało rozejrzałeś się po pomieszczeniu, jakby należało ono do kogoś obcego. Wszystko stało na swoim miejscu. Podszedłeś do łóżka. Pamiętałeś każdy szczegół, każde miejsce Jego dotyku.

Zszedłeś na dół, do pokoju muzycznego. Stanąłeś przed regałem z nutami i odszukałeś „ Requiem”.

 Otworzyłeś klapę fortepianu, kartki ułożyłeś w kolejności. Pamiętasz tą szpadę, którą twój ojciec chciał poderżnąć Mu gardło? Nadal wisi na ścianie. Wziąłeś ją czule w dłoń, przycisnąłeś ostrze do nadgarstka. Pojawiła się kropla krwi. Powolnym ruchem przeciągnąłeś po cienkiej skórze pierwszy raz, drugi, trzeci. Szkarłat splamił twoją nieskazitelnie białą koszulę. Naciąłeś również prawy nadgarstek. Milcząc, usiadłeś przy fortepianie. Twoje ciało powoli słabło. Zakrwawioną dłonią przerzucałeś kartki. Tak, szukałeś „ Lacrimosy”. Obserwowałeś swoje palce zostawiające na klawiaturze czerwone ślady. Grałeś, wiedząc, że twój czas się kończy.

Lacrimosa dies illa…

Szeptałeś, łkając.

Que resurget ex favilla

Judicantus homo reus…

Twoje ciało ustępuje…

Huic ergo parce, Deus

Pie Jesu Domine…

Poddajesz się…

Dona eis Requiem

Amen.

                                                                              ~*~

Tłumaczenie :

Lacrimosa

 O dniu jęku, o dniu szlochu

Kiedy z popielnego prochu

Człowiek winny stanie

Oszczędź go, o dobry Boże

Jezu nasz, i w zgonu porze

Daj mu wieczne spoczywanie.